دانلود فیلم دختر شیطان ( سلام بمبئی ۲ )
فیلم ایرانی با لینک مستقیم
به زودی
ژانر : اجتماعی ، ایرانی ، هندی
سال ساخت : ۱۳۹۶
محصول کشور : جمهوری اسلامی ایران ، هند
کارگردان : قربان محمد پور
توضیحات : پرونده فیلم جدید قربان محمدپور با نام دختر شیطان ( سلام بمبئی ۲ ) صبح شنبه سی ام بهمن ماه به وزارت ارشاد تحویل داده شد . به محض دریافت پروانه ساخت ، گروه اولیه سلام بمبئی ۲ قبل از عید به هند سفر خواهند کرد تا مقدمات فیلم برداری این پروژه را فراهم کنند . گفته می شود که ۹۰% این فیلم در هند و ۱۰% آن در تهران تصویر برداری خواهد شد . سلام بمبئی ۲ همانند نسخه اول آن در دو زبان انگلیسی و فارسی ساخته می شود . همچنین دو بازیگر مرد اصلی فیلم ایرانی خواهند بود و بازیگر نقش دختر شیطان نیز از سوپر استار های بالیوود انتخاب خواهد شد .
خلاصه داستان : دختر شیطان ( سلام بمبئی ۲ ) داستان دختر ابلیس است که میخواهد توبه کند . شرط پذیرفتن توبه آن است که به زمین بیاید و به یک آدم بی گناه سجده کند. دختر شیطان به زمین می آید و به دنبال یک آدم بی گناه می گردد…
منبع :
فیلم
جدید منوچهر هادی به لحاظ خطوط داستانی با دو فیلم اولش متفاوت است و
اینجا با داستانی روبه‌رو هستیم که شخصیت‌های زیادی را در بر می‌گیرد.
شخصیت‌هایی که هرکدام گره ای متفاوت را با خود به متن آورده‌اند و تعدد
آنها باعث شده با فیلمی خوش ریتم مواجه شویم. داستان از دو نقطه شروع
می‌شود. نقطه اول شرح زندگی خانواده‌ای جنوبی است که برای کار به تهران
مهاجرت کرده‌اند. رحمت (مهران احمدی) که پدر خانواده است فلافل فروشی کوچکی
در جنوب شهر دارد و به‌سختی اقتصاد خانواده‌اش را تأمین می‌کند. او برای
گسترش کسب‌وکار مقداری پول نزول کرده تا مغازهٔ کناری را بخرد اما با بالا
کشیدن قیمت زمین صاحب مغازه زیر قول و قرارهای خود زده است. بخش دیگر قصه
از شخصیت جهان با بازی آتیلا پسیانی آغاز می‌شود که می‌فهمیم همان نزول‌خور
درگیر در ماجرای رحمت است. گذشته از این دو نفر، سه جوان مهاجر که از
کارگرهای جهان و رحمت هستند در جریان کشمکش‌های این دو نفر وارد قصه
می‌شوند و هرکدام گره‌هایی را ایجاد می‌کنند که بر پیشروی داستان تأثیر
می‌گذارند.
فیلم
ظاهر سرحالی دارد و داستان‌هایی که همراه با هر شخصیت وارد ماجرا می‌شوند
هرچند دقیقه هیجان را به فیلم تزریق می‌کنند. سبکی که در داستان‌گویی فیلم
مشاهده می‌شود باعث شده با یک پی‌رنگ اصلی و محوری مشخص سروکار نداشته
باشیم. فیلم ابتدا بر کشمکش رحمت و جهان تکیه می‌کند. پس از آن رابطهٔ
عاشقانه قدم و دختر رحمت محوریت پیدا می‌کند. در انتها پسر عموی قدم که
ارشد نام دارد هم وارد ماجرا می‌شود تا گره ای دیگر به فیلم اضافه کند. این
سبک قصه‌گویی اگرچه باعث شده فیلم ریتمی تند پیدا کند و به شکل پیوسته
شخصیت‌ها را در التهاب نگه دارد اما فرصت شخصیت‌پردازی و تأمل بر روی روابط
به کل از بین رفته است. همهٔ تلاش فیلم در ایجاد حادثه‌ها و حفظ ریتم
کوبنده در راستای آنها خلاصه شده است. به همین دلیل شخصیت‌پردازی جهان
کاملاً شبیه نمونه‌های سطحی تکرار شده در سینمای ما است و هیچ نکتهٔ
تازه‌ای در بر ندارد. خانوادهٔ رحمت هم غیر از چند سکانس اول که تقریباً
قدرتمندانه و تأثیرگذار پرداخت می‌شوند، در فیلم کم‌رنگ شده و در ذهن مخاطب
باقی نمی‌مانند. توجه به شخصیت‌های دیگر و ماجراهای پیش آمده به واسطهٔ
ورود آنها باعث می‌شود پی‌رنگ رابطه عاطفی بین قدم و دختر رحمت هم در
حاشیه بماند و در انتها پی‌رنگ مرتبط با نورسته (سحر قریشی) و ارشد که
می‌توان آن را از میان برداشت بدون اینکه اتفاق جدی‌ای رخ دهد.
به
دلیل تکیه کردن بر پی‌رنگ‌های مختلف و شخصیت‌های متعدد فیلم تقریباً هر
فرصتی برای درگیر کردن مخاطب با یک شخصیت مشخص را از دست می‌دهد. اما
داستان توان درگیر کردن تماشاگر را به چند دلیل در خود دارد. دلیل اول ریتم
تند و روایت پر تعلیقی است که از ابتدا تا انتها حضور دارد. کیفیت این
هیجان به دلیل قانع کنندگی نسبی چفت‌وبست‌ها قابل قبول است. غیر از پی‌رنگ
مربوط به پسر عموی قدم که چندان با کلیت ماجرا ارتباطی ندارد، باقی خطوط
داستانی دارای همبستگی لازم هستند و مخاطب را با خود همراه می‌کنند. دلیل
دوم کیفیت بازی‌های فیلم است که در مهران احمدی و آتیلا پسیانی مثل همیشه
قابل انتظار است اما بخش قابل توجه به سه جوان مهاجر حاضر در فیلم مربوط
می‌شود که با شور و هیجان خاص خود هم به کمک ریتم فیلم آمده‌اند هم حالتی
واقع‌گرایانه با آن داده‌اند. اما دلیل سوم که امتیاز ساختاری جدی‌تری است
به طرح کلی حاکم در قصه مربوط می‌شود. به‌تدریج با پیشروی فیلم جهان که
بدمن ماجرا است تک‌تک شخصیت‌ها را به نوعی مدیون خود می‌کند تا بتواند
اهداف خودخواهانه‌اش را پیاده کند. این طرح تا حدی توان مرتبط کردن همهٔ
داستان‌ها را دارا می‌باشد. حتی داستان ارشد و نورسته با تکیه بر این طرح
چندان پرت به نظر نمی‌رسد. اما هدف فیلم‌ساز در این مورد کاملاً محقق نشده
است. حضور نصف و نیمهٔ این طرح ساختاری باعث می‌شود نوعی استحکام و هدف‌دار
بودن در پیش روی فیلم حس کنیم اما ضعف‌های جدی شخصیت‌پردازی توان ماندگاری
را از آن گرفته‌اند.
«رگ
خواب» که این روزها در جشنواره به نمایش در آمده است به هیچ‌کدام از
فیلم‌های ساخته شده توسط خود او ارتباطی ندارد اما پیوستگی معنایی و
ساختاری آن با فیلم‌نامهٔ مشترک نعمت‌الله و هادی مقدم دوست «سر به مهر»
غیر قابل انکار است. فیلم روایتگر مسیر حرکت یک زن جوان به نام مینا (لیلا
حاتمی) در مقطعی حساس از زندگی‌اش است. اولین جمله‌ای که از او می‌شنویم در
رابطه با پایان زندگی زناشویی‌اش مطرح می‌شود. " امروز رفتیم و توافقی
طلاق گرفتیم، این تنها چیزی بود که روش توافق داشتیم". شوهر سابق او را در
فیلم نمی‌بینیم. همه‌ی اتفاقاتِ قبل از جدایی، از بحث مورد نظرِ فیلم خارج
می‌شوند و زندگی مینا در روزهای بعد از طلاق به محور اصلی داستان تبدیل
می‌شود. او که تحصیلات کارشناسی را نیمه‌کاره رها کرده درحالی‌که به دنبال
کار است با شخصی به نام کامران آشنا می‌شود. کامران که مدیریت یک فست فود
را به عهده دارد ابتدا به بهانهٔ کمک به مینا وارد زندگی‌اش می‌شود اما
کم‌کم رابطهٔ عاطفی بین آنها شکل می‌گیرد. چنین پی‌رنگی در مختصات سینمای
ایران کاملاً تکراری به نظر می‌رسد اما با مشاهدهٔ فیلم با فضایی کاملاً
متفاوت روبه‌رو می‌شویم.
پیشروی
رابطهٔ عاطفی بین مینا و کامران با ایده‌های متنی و تصویری‌ای همراه شده
است که کاملاً مخاطب را سر ذوق آورده و به دنبال کردن سرنوشت این دو
علاقه‌مند می‌کند. آشنایی آنها به‌درستی با لحظات متفاوتی پیشرفت می‌کند و
هیچ شباهتی به نمونه‌های تکرار شده در سینمای ما ندارد. سکانسی که در آن
کامران برای ابراز علاقه به مینا مشغول خوردن خاک می‌شود تنها یکی از
سکانس‌های بکر فیلم است که مخاطب را حسابی سر ذوق می‌آورد و حس و حال
عاشقانهٔ جاری در آن کاملاً ملموس است. نریشن های ذهنی مینا باعث شده
همراهی مخاطب با داستان از سمت او باشد. به همین دلیل زمانی که هیجان او از
آشنایی‌اش با کامران را می‌شنویم وارد فضای بسیار شخصی‌ای می‌شویم که
احساسات و عواطف درونی در آن شکل گرفته‌اند. این میزان نزدیک شدن به تجربهٔ
یک شخصیتِ خاص شگرد هوشمندانه‌ای بوده است چراکه باعث شده ظرفیت همراهی
کامل با مینا در فیلم ایجاد شود. اگر قرار باشد داستانی را به شکل مطلق از
دیدگاه یک شخصیت دنبال کنیم به این نزدیکی و درک از خصوصی‌ترین لحظاتش
نیازمند هستیم.
رابطهٔ
مینا و کامران اگرچه در حال و هوایی عاشقانه اوج می‌گیرد اما کم‌کم متوقف
شده و وارد سرازیری می‌شود. پس از این تغییر لحن در فضا، روایت مقداری لکنت
را تجربه می‌کند. نکته مشکل‌ساز اینجاست که ایده‌های فیلم‌ساز برای بردن
یک رابطهٔ عاشقانه به نقطهٔ اوج بسیار فکر شده و زیباست. اما فرود رابطه
این جزییات بکر را در خود ندارد. دلایلی که باعث کم‌رنگ شدن رابطه می‌شود
شباهت‌های زیادی به نمونه‌های قبلی پیدا می‌کند و رفتارهایی که کامران در
ادامهٔ فیلم از خود نشان می‌دهد تر و تازگی فیلم را کاهش می‌دهد. ساختار
کلی فیلم باعث شده این کمبود در بخشی از داستان که کامران در مرکز آن است
باقی بماند و بخش پررنگ‌تر که برخورد مینا با این حادثه است بار را به دوش
بکشد. بنابراین اگرچه کیفیت روایی کاملاً یکدست باقی نمی‌ماند اما
دست‌آورد‌های فیلم از بین نمی‌روند و همراهی با مینا تا پایان ادامه پیدا
می‌کند.
«هفت
ماهی» از یک خط داستانی استفاده می‌کند که روایتگر شک و تردیدهای رعنا
(باران کوثری) به همسرش (حامد بهداد) است و افرادی که در پیرامون این دو
وجود دارند خرده داستان‌ها را ایجاد می‌کنند. در همین ابتدا می‌شود متوجه
شد با یک مسیر داستانی کهنه روبه‌رو هستیم. شک و تردیدهای زن و شوهری و
خیانت سوژه چند سال گذشتهٔ سینمای ایران بوده‌اند و حتی فیلم اول علیمردانی
که به این موضوع می‌پرداخت به نوعی دیر رسیده بود و حالا پس از چهار سال
دوباره برگشتن به چنین مضمونی بدون هیچ‌گونه نوآوری و حرف تازه چه در متن و
چه در اجرا، کمی عجیب به نظر می‌رسد. جزییات داستانی فیلم را که مرور کنیم
به انبوهی از عناصر کلیشه‌ای و از مد افتاده بر می‌خوریم. مردی که به شکل
مشکوکی ساعت‌های فراوان را بیرون از خانه می‌گذراند، زنی که بدون هیچ بحث و
پرسش منطقی‌ای دراین مورد تصمیم می‌گیرد به شوهر خود شک کند، عناصری که
در وسط فیلم پیدا می‌شوند و ذهن مخاطب را به سمت خیانت مرد سوق می‌دهند
(پیراهن بهداد) و البته پس از آن هم رها می‌شوند، دختری که بی‌دلیل و
بیهوده در کنار مرد حضور دارد و موجب حسادت زن می‌شود، روابط خانوادگی‌ای
که بیهوده و بدون توضیح پرتنش نمایش داده می‌شوند مانند رابطه رعنا با مادر
و خواهر شوهرش، بی‌قید و بندی فرزندانی که رفتارشان مستقل از مادر خانواده
نمایش داده می‌شود مبادا نگاه سرزنش گر فیلم، افراد نمایندهٔ سنت را هم
شامل شود و... تنها بخشی از مایه‌های داستانی نخ نمای فیلم هستند.
با
نگاهی به ساختار داستان به سادگی می‌توان درک کرد اگرچه فیلم در مسیری که
طی می‌کند به دنبال نوعی اخلاق‌گرایی و نقد زندگی بی‌بند و بار است اما
مسئله در حد یک ادعا باقی می‌ماند و به‌هیچ‌وجه نمی‌شود آن را جدی گرفت. هر
جا در فیلم نشانه‌ای از بی‌اخلاقی و رفتار بی‌قید و بند می‌بینیم جنبهٔ
جذاب و سرگرم کنندهٔ آن مد نظر است. در یک نگاه جدی به این مشکلات اجتماعی
زمینه‌های شخصیتی و خانوادگی‌ای که منجر به بروز رفتارها می‌شوند قابل حذف
شدن نیست همچنین فرآیندهای روان‌شناسانه و انگیزه‌های درونی و بیرونی کنار
گذاشته نمی‌شوند. به عبارتی در یک پرداخت جدی و در یک نگاه مسلط به قواعد
تحلیل اجتماعی، تمام پیش‌زمینه‌ها و عناصر زمینه‌ساز نسبت به نمایش اصلِ
بی‌اخلاقی اولویت پیدا می‌کنند اما در این فیلم مشاهده می‌کنیم که صرفن
دیالوگ‌های بی‌پرده راجع به مسائل حساس پررنگ می‌شود چراکه این بخش از
ماجرا می‌تواند در لحظه توجه مخاطب را به خود جلب کند. ادعاهای فیلم در
رابطه با نقد اجتماعی با این شگرد حالت تند بودن و بی‌پردگی را به خود
می‌گیرند اما نتیجه نهایی چیزی جز ابتذال نیست. حتی در چنین موردی می‌توان
کمی جلوتر رفت و گفت که ریاکاری آثاری چون «هفت ماهگی» باعث می‌شود به لحاظ
اخلاقی در جایگاهی پست‌تر از آنچه ادعای نقد کردنش را دارند قرار بگیرند.
از
زاویه دیگر که به فیلم نگاه کنیم با نوعی از روایت مواجه می‌شویم که اگرچه
خط داستانی مشخصی را مطرح می‌کند اما به جای پیشروی در راستای آن، به
نمایش موقعیت‌های جانبی‌ای می‌پردازد که به لحاظ دراماتیک غنی‌تر هستند.
برای مثال می‌شود به سکانسی اشاره کرد که به نمایش درگیری حامد بهداد و
شوهر سابق خواهرش اختصاص پیدا کرده است. سکانسی که چندین دقیقه طول می‌کشد و
یک درگیری لفظی و در نهایت فیزیکی را راه می‌اندازد که برخلاف جایگاهش به
عنوان یک خط فرعی، توجه خیلی زیادی را جلب می‌کند و به لحاظ مواد دراماتیک
از اصل داستان پیشی می‌گیرد. سکانس زلزله که نقدهای فراوانی به آن وارد شده
است در همین راستا قابل تعریف است. نکته قابل توجه اینجاست که همین زلزلهٔ
بی‌ربط و عجیب وغریب یکی از کلیدی‌ترین سکانس‌های فیلم است و اگر آن را
حذف کنیم تغییرات داستانی در ادامهٔ فیلم از بین می‌روند! به عبارتی مسیر
داستان توسط اتفاقی تغییر می‌کند که از آسمان نازل شده و کاملاً فاقد
جایگاه مرتبط و متناسب در ساختار داستان است. بنابراین حتی اگر ریاکاری‌های
فیلم را نادیده گرفته و اخلاق‌گرایی‌اش را باور کنیم باز هم با روایتی
قانع کننده روبه‌رو نمی‌شویم. «هفت ماهگی» برای سرزنش شخصیت‌های بی‌اخلاقش
چنان دست‌خالی می‌ماند که راهی جز استفاده از یک بلای آسمانی را پیش روی
خود نمی‌بیند. حتی در ادامه هم شک و تردید بهداد به همسرش به شکلی کاملاً
بی‌ربط وارد داستان می‌شود. به عبارتی ماجرای حضور رعنا در وانت به لحاظ
جایگاه داستانی فرقی با زلزله ندارد. هر دو مستقل از مسیر اصلی داستان
طراحی شده‌اند. طبیعی است که در چنین وضعیتی پیوستگی بین عناصر فیلم دیده
نمی‌شود چراکه در هر مرحله فیلم‌ساز به دلخواه یک عنصر را وارد کرده و با
تکیه بر آن مسیر داستان را تغییر داده است.
